İnsanların daha güçlü olabilmek için gösterdikleri çabaları izliyorum çevremde epey zamandan beri. Gayretlerin hırs haline gelişine tanıklık ediyorum. Amaçlarına ulaşmak adına sattıkları mutluluğun farkına varamayanların koşturmalarını  günlük yaşamın içinde defalarca görüyor ve dikkatle izliyorum.
Bazen yakınlarımdan, bazen dost diye sevdiklerimden, arkadaşlarımdan neyi, ne adına, neden yaptıklarının farkına varmadan; içine, düştükleri tuzağın‘da ne olduğunun ayrımını yapamadan, anlayamadan yaşanmış   korkutucu günleri sadece  dinlemiyorum, yürekten algılıyorum.
Erkan arkadaşım tarafından 25 eylülde Facebook’a yüklediği resme bakıyorum; bu sadece bir Resim’mi? Yoksa yaşamın kendisimi? Bu gördüğümüz Fotograf yüklendiği günden bu güne kadar bir şeyler anlatıyor aslında. Bakıyorum, yapılan  yorumları okuyorum. Bir hiç uğruna göçe zorlanmış Stathakis Arvanitis; Babasının dükkanını tanıyor resmi görünce  atın kafasının olduğu kısımdaki dükkan Babamın dükkanıydı  23 Nisan cad. 10.
Erkan; çocukluğundan anımsadıklarıyla katılıyor sohpete, ben o sıra’da dükkanlar arasında dermancı eczanesini ve tütüncü dükkanını hatırlıyorum. Diye bir yorum getiriyor, Angela Günberg; bu bilgileri  Aleko Nikolaidisle paylaşıyorum o sırada bay Yaninin tütüncü dükkanı eşi bayan Anna ile çalışırdı Hristo ayakkabıcı, tütüncü Yorgo Çala, Ankara Palas ilk önce Petro Çiçoviç sonra Vasil ve eşi Madam Manya eczane Mehmet dermancı. Stathakis Arvanitis;  tekrar yorum yaparken Rahmetli kahveci ali den bahis ediyor 5- 6-7 eylül olaylarında ali’nin dükkanlarına bir Türk bayrağı asarak canlarını nasıl kurtardıklarından söz ediyor. Bense daha hala resme bakıyorum; baktıkça resme, okudukça yazılanları, utanıyorum. Erkan dedesine aldığı rakı fiytını bile unutmamış Stathakis mutlu oluyor anıların kesiştiği kavşakta.Erkan Gürpınar, Nur Çakmak,Sabi Menda, Angela Günberg, Cevahir Karabulut, Stathakis Arvanitis, Bella Gershon kırkın üzerinde yorum yapıyorlar. Bense yorum yapmak yerine yazmayı tercih ediyorum yine her zaman’ki  gibi bencilce.
Yapılan yorumları okudukça ne kadar fakirleştiğimizi bir kez daha anlıyorum.  Her bakışımda resme,her okuyuşumda yapılan yorumları bir kere daha yüzüm kızarıyor. 6-7 eylül‘ü hayal mayal hatırlıyorum çocuktum; Hatırladıklarım ise çocuksu şeyler. Okuduklarım  gerçekten,  Göçe zorlanmış dostlarım, arkadaşlarım kardeşlerim, bilirim hiç bir yere sığamamanın, ne demek olduğunu belkide bu günlerde daha iyi anlıyorum neler hissetiklerini. Almanyaya ilk göç ettiğimde; yabancı (Auslender) veya  (kanak) derlerdi. çıplak anlamında, Türkiyeye geldiğimde adım Almancı, 40 yıl geçirdim bu memlekette adım daha hala yabancı. Türkiyeye geldiğimde ise Almancı! Bir İsrael seyyahatimde İsraelde Türkiyeden göç etmek zorunda bırakılmış onlarca insan tanıdım, Selanikte Türkiyeden göç etmiş Rum Kardeşlerimle beraber oldum. Almanyada  Ermeni, Rum, Jahudi, Süryani arkadaşlarım oldu. Aynı saflarda ayırımcılığa karşı mücadele verdiğimiz. Belkide yaşadığım Gurundig Fabrikasının Lojmanları bin metre karelik Büyükadaydı. Geçenlerde Palayı kaybettik Toprağı bol tanrının rahmeti üzerine olsun. Dört dinde defnettik arkadaşımızı, Ortodoks, Katolik , Protestan, ve İslam bu pala’nın vasiyetiydi. Nurlar içinde yatsın.
Bu arada aklıma düşüyor Stati’nin bir sorusu, Efe kıyafetlerimi paylaştığım arkadaşım Nikos katakouzinos 1959 da Rum mektebinde Zeybek oynamıştı.
Sabi araya giriyor herhalde biraz olsun teselli etmek için; stati sevgin ve benliğin burda kalmış anlaşılan şu anda nerede olursan ol bak yine aramızdasın.
Angela ve Stati geçmişin özleminde buluşuyorlar. Stati nin kaleminden dökülenleri aynen aktarmak istiyorum!
Angelaki canım ne fena uzaktan bunları konuşmak, evinin çok uzağında yaşamak. Neyse benim bir travma yaşadığımı biliyorsun evim orada, harika yerde ve orada yaşayamıyorum.  Neyse !!!!!!   Babamın dükanı‘nı bile bu fotografta görünce gözlerim gözyaşı doluyor. Ne yapayım her sene orada geldiğimi . Ne yapayım iki son belediye başkanı ile arkadaş olduğumu. Ne yapayım oradaki müze için kendimi koşturduğumu.
Ahhhhh aggela canım bütün ailen ile ve çocukluk arkadaşlarım abilerin Andon ve Haralambos sen bilirsin hisetiklerimi. Eskiden andon ve tanaş kardeşler işletiyordu onu. Büyükada‘da ilk italyadan dondurma makinesi ile dondurma yapan adalıydı ikisi.
1964 yunannistana geldiler ve atinada fokionos negri meydanında prinkipo adında piyanolu çok güzel bir restoran açtılar. Çok sene sonra andon kolonakide bir lüks pahalı restoran açtı, gerofinikas adıyla ve thanas pringipo restoranın oldugu binada önce Pogaça satan bir fırın ve sonra bir video clup ölunceye kadar işletmiş . Şimdi  ikisi de vefat etti artık hayata değiler. Onların abilerinin kızı Meri Razi Yunanistanda çok ünlü tiyatro artistidir.
Bütün bu tanılamalar, anlatımlar, duyguların uç noktalarda buluşmasıydı. sanki. Belki günün birinde, paralel bir dünyada bir arada ayrılmadan yaşayabimek umudumu hiç yitirmedim.
Bella Gershon’un anlatımlarını sona sakladım.Umarım can dostlarım yayınladığım bu yazıdan,anlatımlardan dolayı beni yargılamazsınız. Aslında her bir dostumun, arkadaşımın  hatıralarını, duygularını, bizler için  hazırladığım bu sayfada www.büyükadada.biz buluşturmalarını isterdim. Anlattıkça, yazdıkça aramızdaki mesafeler kısalacak, anılarımızda kalmış olan, sevgi yumağında buluşturup tekrar bir araya getirecekti bizleri.
Bella kısa,kısa şöyle tanımlıyor Büyükada günlerini;
1958 senesine kadar önceleri  Lidoda, daha sonra 1962 senesine kadar Ankara Palas otelinde kaldık. Krem karameli çok severdim bana nasıl yapacağımı Vassili öğretti. Ufaklığımdan beri aynı odaları kiralardık. Babamın geleceği vapuru balkondan izler, yanaşınca iskeleye inerdim. İskele kaynardı kalabalıktan, gençler en şık elbiselerini giyer tur atıp gösteriş yapardık. Daha sonraları  Splendid, Akasya, Sumer ve en sonunda‘da Çankaya otelinde kaldık. Sezon dışında geldiğimizde madende Villa rıfatta kalırdık, Yani hepsini ailece dolaştık desem yalan söylememiş olurum.
Hepsinde ayrı ayrı hatıralarım vardır .Unutulmaz güzel hatıralar, Golf, Yekta, Değirmen, Anadolu klubü Ada turları, motor sefalari;  Kaymakamlıkta zorla aldığımız aşılar. O zamanlar yat alacak kadar pek zengin yoktu, yatlar, çok azdı bazı arkadaşların ufak tekneleri olur Sedef adasına, Bostancıya giderdik. Çok ufaklığımda Ada vapurları yandan çarklıydı. Dışarıda oturan kömüre bulanırdı. Sonraları zamanla Paşabahçe, Dolmabahçe, Fenerbahçe, zamanla daha birçokları eklendi.Gecenin ikisinde sırf kızlar dolaşır ve korku yoktu. Aysel, Tanju (Orental) dansın sembolüydü, çoğu romantik filmler Belgin Doruk,Göksel Arsoy, Ada’da çekilirdi.Çekime geldiklerinde imza avına çıkardık. Evlerin çoğu ahşaptı.Hafta sonu Rum kızları kumsalda Bigudilerini takar akşam dansa gitmek için hazırlanırlardı.Bütün Ada’da bir veya iki berber vardı, böyle şeyleri o zaman kimse takmazdı.Giyim her zaman kaliteliydi.Yaşlıca beyler hasır şapka takarlardı.İskeleye vapura koşarak indiklerinde rüzgardan uçan şapkalarının peşinden koşar, bizleri katıla katıla güldürürlerdi. Bütün vapurları da ufak motoruyla karşılayan bir bey vardı.Çeşitli figürler cambazlıklar yapar herkesin dikkatini çekerdi.Çok sonra deniz  otobüslerine geçti,geldiğimde onu görünce çok sevindim. Maşallah gayet dinçti,daha sayısız hatıralarım var,Şimdilik bu kadar  hepinize iyi geceler. Kısa ve öz olarak anılarından bir demet sunan Bella ya sonsuz teşekkürlerimi sunarım. Umarım bir çok arkadaşımız kısa da olsa anılarını yazarak taçlandırırlar sayfamızı.

Derleyen

Memoş